Reklama:
harmonogramowanie produkcji
Struktura niewytwarzająca jest to kompozycja komórek produkcyjnych o charakterze podstawowym i pomocniczym wraz spośród ich wewnętrznymi powiązaniami kooperacyjnymi występującymi w procesie fabrykacji.
Elementarną komórką produkcyjną istnieje stanowisko robocze, które jest często precyzowane jako KP0. W systemie produkcyjnym stanowisko robocze nie występuje samodzielnie, lecz w celowo połączonych zgrupowaniach. Takie celowe łączenie stanowisk roboczych w większe jednostki nazywa się projektowaniem struktury produkcyjnej. Struktura produkcyjna wstaje przez grupowanie stanowisk roboczych KP0 w placówki produkcyjne stopnia pierwszego KP1, które łączy się w komórki stopnia pozostałego KP2 itd.
Jeżeli wyłonionym w ten sposób komórkom produkcyjnym przyporządkujemy samodzielne kierownictwo (administracje), to powstaną komórki produkcyjno-administracyjne (KPA), i ich zestaw nazwiemy strukturą produkcyjno-administracyjną.
KP1 – hacjenda, linia produkcyjna
KP2 – oddział wytwórczy
KP3 – wydział wytwórczy
KP4 – zakład wytwórczy
KP5 – zakład pracy
Przy projektowaniu budowie produkcyjnej rygorystycznym problemem istnieje znalezienie odpowiedzi na ponownego pytania:
1) Jak fundnąć sobie produkcję n detali, które należy wypełnić w m czynnościach na s wielorakich stanowiskach roboczych?
2) W ilu tudzież w których orkiestrach rozmieścić s nastawień roboczych oraz podczas gdy te grupy wzajemnie powiązać?
3) Jaką przesiać specjalizację projektowanych komórek (technologiczną czy przedmiotową)?
4) Jak powiązać poszczególne fazy technologiczne procesu niewytwarzającego?
Tworzenie struktury produkcyjnej można tyczyć się jako kombinatoryczne łączenie nastawień roboczych tudzież komórek wyższych stopni, lub też kombinatoryczne grupowanie detali postanawianych do wykonania w sprecyzowanej komórce wytwarzającej.
W praktyce wybitne są dwie tendencje tworzenia struktury produkcyjnej:
tendencja technologiczna (specjalizacja technologiczna) – opierająca się na reguła technologicznego podobieństwa procedurze stosowanej na danych stanowiskach roboczych. Jest to połączenie stanowisk roboczych jednego wariantu i jednego typu, które układają w ten sposób np. sadyba tokarek, wiertarek itp.
tendencja przedmiotowa (specjalizacja przedmiotowa) – opierająca się na kryterium współpracy różnych stanowisk roboczych przy wdrożeniu określonego wyrobu lub tradycji wyrobów podobnych pod względem konstrukcyjno-technologicznym. W ciągłości takiego postępowania powstaje np. gniazdo tarcz, kół zębatych
Na przedmiotową branżę można postanowić się, jeżeli wskaźnik skorzystania maszyn zaś urządzeń będzie wystarczająco wysoki.
Opcja typu specjalności struktury podlega od konkretnych warunków produkcyjnych. Jak kryterium wyboru jest dozwolone przyjąć dzielnik łącznych sumptów, a konkretnie jego minimalizację.
Z=Ko+Ktr+Kpt+Ktpz+Spm+Spr+Spow+Spl+Si
Ko – koszt bezpośredni obróbki
Ktr – nakłady na transport
Kpt – koszty specjalności w toku
Ktpz – koszty przezbrojeń
Spm – straty podyktowane przestojem obrabiarek
Spr - straty spowodowane przestojem robotników
Spow - straty spowodowane niesymptomatycznym wykorzystaniem powierzchni
Spl - straty spowodowane nadmiernym rozbudowaniem planowania
Si – inne straty
